Hayat işte

Dün tatil günüydü ya, (günün anlam ve öneminden çok tatil kısmıyla ilgilenebilen yoğun insanlarız, onu da belirtelim) arkadaşlarla pikniğe gidelim, eğlenelim demiştik.

Gerçekten de eğlendik.

Hem de öyle böyle değil, uzun süredir bu kadar gülmemiş bu kadar iyi vakit geçirmemiş gibi.

Çocukluğumuza dönmüş gibiydik.

Sonra eve geldik, hepimizde telaş.

Facebook'a hangi fotoğrafları atsak, nasıl taglesek?

Sonra bir haber geldi bilgisayarına baktığımız arkadaşa.

Hepimiz sus pus kalıverdik...

Okuldan bir arkadaşı vefat etmiş.

O da bizim gibi günü değerlendirmek istemiş, arkadaşlarıyla pikniğe gitmiş oysa.

Birden olmuş, kimse bir şey anlayamamış.

Bu gün aynı fikirlerle başladığımız güne farklı sonlarla veda etmişiz meğer.

Bizden biri de olabilirdi.

Fotoğraflarına bakıyorsun; nasıl hayat dolu diyorsun, daha çok genç.

Ailesi bu yaşa getirmiş, okutmuş, yetiştirmiş...

Onların acılarını tahmin bile edemiyor ama hayatta kalan sen olduğun için nasıl da şükrediyorsun.

Şu hayatta hiçbir şeyin garantisi yok gerçekten de.

Hal böyle olunca her şey önemsiz görünüyor ya, insanın gözüne.

Bir varmış, bir yokmuş.

Sanki daha dün gelmemiş gibi hemencecik veda edebiliyorsun.

Düşün bir kere; senin tüm derdin fotoğrafken kimler hangi büyük dertlerle uğraşıyor?

Sen farkında olmazken hangi hayatlar yitip gidiyor?

Ben düşündükçe ne alaka diyemeden aklıma şu karikatür geliyor;

-ölümde bile bir yaşam vardır diyen abiye selamlar.

Bilmiyorum bir şeylerin kıymetini kaçınılmaz sona varmadan görebilecek miyiz?

Veda etmeden geride güzel şeyler bırakabilecek miyiz?

Bilmiyorum.

Ne kadar zamanımız kaldı onu da bilmiyorum.

Sadece hepimize aşağıdaki gibi mutlu sonlar diliyorum.

Hayattaysak, hala hepimiz için umut var.