Genelde müzik dinler yolculukta insanlar ya...
Sen birini düşün otobüste gördüğün.
Camdan dışarısına bakan dalmış gözleri ve belki de hiç kıpırtısız oturuşuyla dikkatini çekmemiş.
Ola ki dikkat etseydin düşüncelerinin karmaşasını gözlerinden okuyabileceğin.
Birden aceleci hareketlerle ceplerini karıştırıyor, çantasını arıyor.
Kağıt kalem bulduğu gibi yazmaya başlıyor.
Ya da arkadaşlarıyla konuşurken hararetli hararetli birden konu değiştirip ben bunu yazarım diye bambaşka bir tempoda kendi kendine konuşmaya başlıyor.
İşte o bendim okuyucu.
Yazmak susamak gibi içimden geldiğinde durduramadığım kelimeler; şimdilerde dinlediğim hoş ama boş şarkılar gibi bazen mırıldandığım çoğunlukla unuttuğum sözler oldu.
Nedendir bilinmez en yoğun anlarımda bile beni bırakmayan klavyemin tıkırtısı şimdilerde duymayı özlediğim seslerden.
Belki yaz boyunca roman konusu üzerine yoğunlaşıp belirlediğim planda yazmaya zorladığım için kendimi şimdi özgür bırakamıyorum kalemimi.
Belki düşündüğümden de yoğun düşüncelerim.
Belki de sadece ve sadece yazamadım bu aralar.
Yakınmaya gelmedim, paylaşmak istedim.
Bakma arada gelir gelir içimi dökerim.
Bu da yazamamamın şarkısı olsun, dinle
Ama bi dk şimdi, ben yazamıyorum derken derken yazdım mı ne?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Fikr-i Beyan: